De terugreis Çesme Turkije naar Ancona Italië

Op de boot. Het is allemaal erg eenvoudig, er is één restaurant dat alleen op vaste tijden voor het ontbijt, de lunch en het diner is geopend. Op andere tijden is er niets te eten. Bij het ontbijt ligt het brood dat de dag er voor bij het diner is overgebleven en bij de lunch ligt het resterende brood van het ontbijt. Het lijkt op een kantine van een zomerkamp. Er is een casino maar dat is gesloten en een lounge met een podium, maar daar treedt niemand op. De enige zitplaatsen zijn de witte kunstsof bakken waar de zwemvesten inzitten en de plastic stoeltjes op het bovenste dek in de brandende zon. Wel is er een café waar je overdag koffie en thee en ’s avonds een drankje kunt drinken. Alle consumpties en het eten moeten met een soort stempelkaart worden betaald die je bij de balie kunt kopen.

Het is erg rustig, weinig passagiers, op de terugreis naar Turkije schijnt de boot wel helemaal vol te zitten en later in het seizoen is het naar Italië weer drukker. Er is heel veel personeel dat overal in de rondte loopt of in groepjes staat te roken. Buiten ons zijn er nog twee Nederlandse echtparen. Een wat ouder stel, hij pijp met afritsbroek, die een tweede huis in Turkije hebben gekocht en pendelen tussen Nederland en Turkije en een vijftig jarige Turkse Nederlander met zijn Nederlandse vrouw. Erg aardige mensen. Hij vertelt de hele reis veel verhalen, over zich zelf, zijn familie, Turkije, zijn vrienden, zijn werk en de reizen die hij naar zijn geboorteland moet maken. Hij werkt bij een machinefabriek die op zijn initiatief machineonderdelen in Turkije laat maken. Mooie verhalen over de Turkse zakenwereld met dure hotels in Istanbul, limousines, grote diners en het verschil tussen de Italiaanse en de Turkse zakenwereld. De pijp met afritsbroek blijken ruzie met elkaar te hebben en zitten in de eetzaal druk gebarenmakend tegenover elkaar, zij zucht en steunt als de kleine kinderen van een groot gezin volgens haar te veel lawaai maken. Pas bij het van boord gaan wisselen we enige woorden met ze. Het is zaterdag 17 juli, Yvonne haar verjaardag, we komen aan in Ancona.

Het is druk, de meeste hotels blijken vol te zitten en het wordt nog een hele tocht langs verschillende hotels. Uiteindelijk vinden we een aardig hotel met een gezellige tuin waar je wat kunt drinken en waar ’s ochtends het ontbijt wordt geserveerd. Achter de balie staat een hele dikke Italiaanse jongen die net in de kleine lift past (hij moet met me naar boven omdat ik de sleutel op de kamer heb laten liggen).

In de stad is het gezellig druk. Op het centrale plein bij de fontein drinken we wat, we krijgen er allerlei lekkere hapjes bij. ’s Avonds eten we buiten op een terras in het centrum bij één van de vele restaurants. Het enorme verschil met Turkije valt op. Hier geen terrassen met thee drinkende mannen, geen moskeeën en oproepen voor gebed, op alle terrassen wordt wijn en bier gedronken en we zitten midden tussen de Rooms Katholieken kerken. Die hebben we in Turkije ook niet veel gezien.