Curaçao 3

Curaçao januari 2020 Een dagje naar de baai

De zon schijnt, het is 28 graden, het waait hard en er valt af en toe een bui, maar wel een hevige waardoor binnen enkele minuten er grote plassen ontstaan en het moeilijk fietsen is. Daar komt bij dat sommige het leuk vinden om met hun auto je met grote vaart te passeren en dan vlak naast je door een van die enorme plassen te rijden waardoor je in één keer een bruin-gele bak water over je heen krijgt gestort. Ook kan je door de plassen niet zien waar de gaten in de weg zitten. Eén tochtje leverde drie lekke banden op. Yvonne is de laatste keren niet meer meegegaan maar is gaan lopen. Bij de waterfabriek is een joggingpad aangelegd dat van het slavenmonument doorloopt tot de hotels en resorts op Piscadera. Je kunt kiezen of je het pad neemt direct langs het water en de vissershuisjes of langs de Helmin Magno Wiels Boulevard waarbij je een flinke heuvel moet beklimmen.

Maar vandaag kiezen we voor geen van beiden we gaan niet fietsen en Yvonne gaat niet lopen, we gaan een dagje naar de baai. Daaibooibaai is een leuke baai met strandbedjes en voldoende schaduwplekken onder de bomen of in een van de rieten hutjes. Er is een kiosk waar je koffie, koude drankjes en patat kunt kopen maar je mag ook je eigen stoeltjes en koelbox met drankjes meenemen en eenmaal per dag komt de ijscowagen langs. De weg er naar toe langs naar Sint Willibrordus en de Jan Kok baai met de flamingo’s is een mooie tocht. We gaan vroeg om een goede plek onder de bomen uit te kunnen zoeken en we willen er ontbijten. Het wordt een rustig dagje tot een uur of twee half drie als een mevrouw met haar dochter voor ons komt staan en duidelijk laten blijken dat ze waar wij zitten een erg aantrekkelijke plek vindt. Na de tassen en de stoeltjes te hebben opgehaald installeren ze zich vlak naast ons, de dochter zet haar stoeltje direct naast mij, het is alsof we op de krap bemeten stoelen van de KLM-Boeing 747 zitten die ons naar Curaçao heeft gebracht en ik op moet letten dat ik mijn arm niet op de leuning van haar stoel leg. Dit is toch wel een beetje vreemd. De moeder heeft het over een plaatsje in de schaduw, Yvonne maakt haar duidelijk dat er overal plaats genoeg is, ook onder de bomen. Maar de dames verhippen of verschrikken niet en blijven zitten op slechts enkele centimeters naast ons. Na enige tijd arriveert vader met een tafel, een flinke barbecue en schalen met eten en in zijn kielzog de rest ven de familie en de vriendinnen van dochterlief. We schuiven maar een stukje op, maar dat is niet genoeg. De plek waar we onder de bomen in de schaduw zaten is niet groot genoeg voor de familie met aanverwanten en ons tweetjes. Daarbij laten ze duidelijk blijken dat wij nogal in de weg zitten. Voor ons komt een hutje vrij met voldoende schaduw. We verhuizen een meter of twintig verderop. Het gezelschap knikt tevreden naar elkaar. Ze zitten uiteindelijk precies op de plek waar wij vanochtend om halftien waren neergestreken. Ik schenk voor Yvonne een witte wijn in met veel ijs en neem zelf een President-biertje. We houden het nog wel een uurtje uit onder het rieten dak van ons hutje. Als wij uiteindelijk vertrekken is het opdringerige gezelschap al weer lang vertrokken. Het was toch wel een lekker dagje.

Het is vandaag woensdag 15 januari volgende week maandag koffers en fietsen inpakken en dinsdag zitten we in het vliegtuig naar huis. We willen iedereen nog wel een keertje zien voor we naar huis gaan, er is nog een verjaardag en zondag de baaidag van de duikclub op Tugboat beach bij fort Beekenburg en het Quarantainegebouw op een schiereiland voorbij Caracasbaai tussen het Spaanse water en de Oceaan. Ook weer zo’n bijzondere historische plek op Curaçao. De zeven weken zitten er bijna op!

Fort Beekenburg en het Quarantainegebouw

Voor Nederland begint het verhaal als Johannes van Walbeek in 1634 Curaçao op de Spanjaarden verovert. Latere belagers waar hij last van heeft zijn Fransen, Engelsen en Pirates of the Caribbean. Nicolaas Beek, gouverneur van 1701 tot 1704, laat ter verdediging van de oostelijke Caracasbaai een borstwering bouwen. De kanonnen richt hij op het Spaanse Water, waar vijandelijke schepen mogelijk manschappen kunnen droppen. Zo ontstaat Fort Beekenburg, dat de weinig bescheiden Johannes van Walbeek naar naar zichzelf noemt.
De ronde toren heeft de vorm van een schaakstuk en is daardoor anders dan alle andere Nederlandse fortificaties in de regio. Binnenin is een systeem van regenkanalen en waterreservoirs. Het geheel is opgetrokken uit waalsteen, gebakken rivierklei uit de Waal. Zo wordt met Hollandse klei het Spaanse Water bewaakt. Niet één keer valt Fort Beekenburg in een gevecht. In 1874 krijgen de manschapverblijven de bestemming van quarantainestation voor reizigers en zeelieden die verdacht worden van besmettelijke ziekten. Twaalf jaar daarna bouwt het gouvernement op een naburige berg een karakteristiek Quarantaine Hospitaal. Daar worden volgens oude geschriften patiënten ’uitgerookt’ om verspreiding van ziektes tegen te gaan.