Curaçao 1

Curaçao dinsdag 1 december 2019.

Na bijna twee jaar landen we weer op Curaçao en worden door vrienden van HATO de luchthaven van Curaçao opgehaald en naar het appartement gebracht dat we voor de komende zeven weken hebben gehuurd. Omdat we de racefietsen bij ons hebben past alle bagage niet in het gehuurde autootje. De fietsdoos, onze twee koffers, Yvonne en de vrienden gaan makkelijk in de ruim bemeten auto waarmee we worden opgehaald. Ik rij er in mijn Dinkey Toy achteraan. Het heeft duidelijk geregend, het eiland is groen, maar als we aankomen schijnt de zon uitbundig en is het warm. Ons logeeradres ligt zo’n zeven kilometer ten westen van het centrum van Willemstad aan de weg naar Bullenbaai in de wijk Piscadera.

Het appartement ligt in een klein vakantieresort en wat we ons vooraf niet zo gerealiseerd hadden is dat de appartementen en huisjes daardoor dicht op elkaar staan of zelfs aansluitend aan elkaar met slechts een muurtje ertussen. Iedereen kan elkaar woordelijk verstaan. Het zwembadje ligt ongeveer vier meter van de tafel waaraan ik zit te schrijven. Als we de radio aanzetten moeten ook de buren er naar luisteren of ze willen of niet. Dat vinden wij ook niet prettig dus de radio blijft uit.

Onze buren achter het muurtje zijn vijftigers, hij: Evert een man uit Hengelo is iets ouder, met een enorme buik en zijn Curaçaose vriendin. Ze zijn vijf jaar bij elkaar en zij is nog tot over haar oren verliefd, zit hem achterna in het zwembadje en noemt hem ”stoute jongen”. Of ze gaat naast hem op de rand zitten en overlaat hem met kusjes, ze zingt en stoot hoge gilletjes uit: ”het is heerlijk, het is heerlijk!”

De eerste dagen fietsen we via de Pontjesbrug naar Willemstad en drinken een colaatje bij de kiosk tegenover de winkel van Penha. Of we fietsen via Blaawbaai of Blue Bay zo als het tegenwoordig heet naar Bullenbaai en terug, of doen dat een paar keer als we ons goed voelen. Maar inmiddels zijn de tochten wat langer en fietsen we tot Jan Thiel en de Caracasbaai in het de Zuidoosten. Heen en terug zo’n vijfenveertig kilometer. Dat zijn vijfenveertig kilometers heuvels en bergjes, nog een redelijk tochtje in de hitte!

Met onze gehuurde Dinkey Toy is het niet goed afgelopen. Na een flinke regenbui rijd ik de auto de garage uit en rijdt achteruit om hem langs de muur van het resort te parkeren als mijn modderige rechtervoet van het rempedaal glijdt op het gaspedaal. Die ene meter naar de muur waar ik de auto wilde parkeren was genoeg om de twee rechter deuren en voorband in elkaar te rijden en tot stilstand te komen tegen een betonnen bloembak. De auto rijdt nog wel maar ziet er aan de zijkant ernstig gehavend uit. Met behulp van de baas van het resort wisselen we de voorband en ik maak wat foto’s van de schade. Als we naar de ’Tire Service’ rijden om de kapotte band te laten vervagen blijkt dat de reserveband ook lek is. Als we bij de bandenspecialist aankomen moet ook de reserveband worden vervangen.

De eigenaar van de huurauto blijkt in Nederland te zitten en zegt ons naar een garage of uitdeukerij te gaan om de schade te laten opnemen. Hij kan verder niets doen. Wel laat hij ons weten dat wij voor de volledige schade verantwoordelijk zijn omdat de auto alleen WA verzekerd is. Ook is er geen vervangende auto want de goede man heeft maar twee auto’s in de verhuur en ook de tweede auto wordt momenteel verhuurd. De schade wordt door de uitdeukerij beraamd op 1.400,00 Antilliaanse guldens plus 160,00 gulden voor de twee nieuwe banden. Of we dat geld maar even willen overmaken minus de betaalde borg van 500,00 gulden. Ik lees het contract nog eens na en nu goed (ja nu pas) en lees dat de huur tussentijds kan worden opgezegd. Uiteindelijk kiezen we daarvoor want we willen niet meer met slechts een WA-verzekerde auto in de rondte rijden. De vader van de autoverhuurder komt de auto ophalen en wij huren voor de resterende tijd een volledig verzekerde auto waarvan zelfs de schokbrekers niet versleten zijn en de reserveband heel is.

Na het laatste Whats App-gesprekje met de autoverhuurbaas in Nederland val ik met een diepe zucht op bed, bovenop mijn nieuwe dubbelfocus leesbril die ik de dag voor we vertrokken heb opgehaald. De bril is geheel verbogen en kan niet meer worden gebruikt. We moeten op zoek naar een brillenwinkel, wellicht kan hij gerepareerd worden.

Als we ’s-avonds naar bed gaan leg ik mijn telefoon op het nachtkastje en wordt na enige tijd wakker van een ratelende telefoon. Oververhit leidt de telefoon een geheel eigen leven, het scherm werkt niet meer en hij kan ook niet meer worden uitgezet. In razend tempo worden allerlei berichtjes en mails verstuurd. Het wordt pas weer rustig als de batterij op is. De volgende dag zijn we naar Boolchand’s de elektronicawinkel gegaan en heb ik een nieuwe IPhone gekocht voor 1.200,00 gulden. De bril is uiteindelijk door de reparatieafdeling van Oduber en Kan, de brillenwinkel vakkundig gerepareerd en er hoefde niets voor te worden betaald!