Van Hué naar de grens met Laos

Het regent nog steeds als we opstaan en we rijden ook met regen uit Hué weg. Na een paar uur fietsen komt eindelijk de vaart er een beetje in en om 14:00 uur zijn we in Dong Ha hoofdstad van de provincie Quang Tri. Een ongezellige en lelijke stad, er valt weinig meer over te zeggen dan dat de stad 82.000 inwoners telt en aan de A1 ligt. Wat de reis betreft zitten we inmiddels weer helemaal op schema. Het is vandaag 14 januari, morgen gaan we naar de grens met Laos en dan hebben we nog ruim drie weken voor Laos en om in Thailand terug naar Bangkok te fietsen.

In Dong Ha werden we op zoek naar een restaurant door Luci aangesproken, 58 jaar, Hel geblondeerde kortgeknipte haren, broodmager en een met tatoeages versierd gezicht. Ze wil met haar Vietnamese vriend in Donh Ha blijven wonen en heeft de volgende dag een sollicitatiegesprek met de gouverneur voor een functie als lerares Engels. Als ze de functie krijgt kan ze in het land blijven. Ze ziet er uit als het negatief van een Vietnamees. Maar niemand trekt zich daar iets van aan, ze wordt ook niet nagewezen bijvoorbeeld door kinderen. In dit land moet je zelf weten wat je doet, wie je bent en hoe je er uit ziet. En ook als je duidelijk anders bent maakt niemand zich daar druk over.

Van Dong Ha is het ruim 80 kilometer naar Lao Bao, de grensstad met Laos. Het is een mooie tocht door de heuvels deze laatste dag dat we door Vietnam fietsen. Nadat we Donh Ha hebben verlaten klimmen we in zeven kilometer naar 450 meter, daarna kunnen we lekker doorfietsen door het glooiende landschap. En ook op deze laatste dag worden we weer door kinderen uit de dorpen waar we doorheen komen gedag gezegd, ze rennen naar de weg als we langs komen, zwaaien en overal klinkt hallo. De bedoeling is dat we terug zwaaien, als we het een keertje niet doen klinkt het hallo, hallo steeds luider en luider.

In Lao Bao kunnen we niet veel beter vinden dan een armoedig hotel waar we een kale donkere kamer krijgen, de helft van de lampen is kapot, ook op de gang in het trappenhuis en de hal doet de verlichting het niet en het restaurant is niet meer in gebruik. We eten ’s avonds in een restaurant tegenover het hotel, waar we de volgende morgen ook ontbijten. Het is een rare stad, hele brede straten, grote lege pleinen het is er stil er is weinig tot geen verkeer, je zou toch anders verwachten in een grensstad. Wel rijden er dames op brommertjes in de rondte die je Vietnamese Dong willen omwisselen voor Laotiaanse Kip, de munteenheid in Laos.

De volgende morgen gaan we na het ontbijt richting grens. Gisteren werden we constant benaderd door geldwissel dames en nu zien we niemand. Na een tijdje komt er toch een op ons af en we wisselen onze overgebleven Dong voor Kip. Daarnaast hebben we Dollars opgenomen. Volgens onze informatie wordt er in Laos met Dollars betaald en niet of nauwelijks met Kip. Om 08:30 uur zijn we bij de grens en om 09:00 uur hebben we ieder ons visum voor totaal 72 Dollar en zijn we in Laos.