Maleisië, van Langkawi naar Kechil 2 (Pangkor)

Maleisië, van Langkawi naar Pontian Kechil 2 (Pangkor)

Parit Buntar, de airco doet het niet althans niet goed. De hele dag staat de zon op de kamer, de muren zijn binnen bijna net zo warm als buiten, het is alsof je binnen in een stenen kachel zit. Ze komen allemaal kijken: de dames van de receptie, een vage jongeman die er ook verstand van schijnt te hebben en de mevrouw die de leiding heeft. "Als de airco niet gemaakt kan worden dan krijgt u een andere kamer" zegt ze geruststellend. Maar volgens ons hadden we de laatste kamer. Uiteindelijk komt er iemand die bevoegd is om definitief vast te stellen dat de airco het niet doet en dat er iemand gebeld gaat worden die deze kan repareren. Maar dat zal nog wel lastig worden vanwege het Chinese nieuwjaar. Wij moeten maar gaan eten en als we terugkomen is alles in orde en anders krijgen we ons geld terug. Dan hebben we weliswaar geen slaapplaats, want er is echt geen andere kamer beschikbaar, maar dan hebben we ook niets betaald. Ik zeg dat we geen geld terug hoeven en mocht de airco niet gemaakt kunnen worden dat we dan wel in de hal gaan slapen. Nu is iedereen boos. Er wordt een grote fan aangedragen en er wordt een technicus gebeld. Wij gaan eten. Als we terugkomen doet de airco het, niet echt goed maar met de fan erbij is het te doen. De temperatuur komt niet onder de dertig graden. Buiten is het inmiddels koeler.

We fietsen op weg nummer 1, lange saaie stukken van Butterworth naar Parit Buntar, dan naar Taiping en vervolgens Pantai Remis. Honderdzestig kilometer rechtdoor, de weg is slecht met honderden met asfalt vol gestorte gaten en het is warm, erg warm. Ook in Taiping zijn alle hotels volgeboekt en hebben we een kamer in een Boutique-villa besproken, de guest suite. De villa is een mooi gebouw met prachtige grote kamers, hoge plafonds, ramen van de vloer tot het plafond en een groot zwembad in het midden van de tuin. Maar we kunnen er niet eten en er is geen ontbijt. Ook deze Boutique-villa is helemaal volgeboekt. Hele gezinnen bevolken een suite. Elke suite heeft een keuken, een slaapkamer en een woonkamer. Uit één van de suites komen 's morgens zestien mensen, een hele familie: ouders, grootouders, kinderen en heel veel tantes.

Alles wat Chinees is, is gesloten dus ook alle restaurants met een Chinese eigenaar en dat blijken er nu best wel veel te zijn. We eten 's avonds in een overvol Islamitisch restaurant. Een grote rechthoekige ruimte helemaal volgestouwd met ronde tafels een bijzonder gezicht en geluid. De hele tent zit vol, om elke tafel zitten minimaal acht tot tien mensen. Maar er zijn ook tafels met zestien mensen. Tegen de lange muur veroveren we een kleine tafel. De stoelen waar wij niet op zitten worden meteen bij de andere tafels geschoven. Iedereen praat hard door elkaar, kinderen, en er zijn heel veel kinderen, schreeuwen er tussendoor en enkele huilen hartverscheurend, de grote kale ruimte werkt als een echoput. Als je normaal praat kun je elkaar niet verstaan maar niemand schijnt er moeite mee te hebben. Er zitten zeker honderdvijftig mensen in de zaal, alle vrouwen en meisjes zijn gesluierd. Hele families gaan uit eten. Opvallend veel meer oudere vrouwen dan mannen, de vrouwen houden net als bij ons het leven langer vol. Het is hier een Eldorado voor stoffenverkopers, alle vrouwen dragen meters en meters stof: onderrokken, daar weer een rok overheen en soms nog een wijd vallende broek met daar boven een zeer ruim vallende bloes of overgooier, het geheel gecompleteerd met een hoofddoek die tot op het middel reikt. En dat bij vijfendertig graden hoor ik je denken.

De volgende morgen ontbijten we heel erg smerig bij een grote Mac Donalds die 's ochtendsvroeg al helemaal vol zit. Wij gaan de weg weer op richting Pantai Remis en fietsen de laatste vijftig kilometer over weg nummer 1. De omgeving wordt wel mooier en er huizen apen in de bomen langs de weg die soms hard gillend een stukje van boom tot boom met ons mee zwaaien of voor je op de weg gaan zitten en wegspringen al je in de buurt komt. De viering van het Chinese nieuwjaar gaat ondertussen gewoon door. In Pantai Remis is 's avonds een groot eetfestijn met veel eettentjes en rode tafels en stoelen duidelijk gericht op het Chinese deel van de bevolking want er wordt overal volop bier geschonken waar de Islamitische bezoekers, die er ook zijn, zich overigens weinig van aantrekken. Wij worden ook met een biertje voor ons nog steeds vriendelijk gedag gezegd.

Vrijdag fietsen we het laatste stuk naar Lumut waar we met de boot oversteken naar het eiland Pangkor. De weg er naar toe, weg nummer 60 is verschrikkelijk, slechts twee banen die helemaal kapotgereden zijn. De weg wordt al jaren verbreed maar dat schiet niet erg op. Over vijfentwintig kilometer is een strook grond afgegraven voor de wegverbreding, hierdoor wordt het overige deel van de weg nog smaller. Auto's, vrachtwagens en brommers passeren ons rakelings met grote vaart. Op het stuk zijn ook nog viaducten over spoorlijnen gebouwd die soms zo hoog, lang en steil zijn dat je er nauwelijks met je fiets tegenop komt. In Lumut is het druk bij de boten, veel Chinezen gaan weer naar huis maar er komen er toch ook nog wel die het weekend en de laatste dagen van het nieuwe jaar op het eiland vieren. Omdat bij het resort alle huisjes bij het strand vol zijn hebben we de eerste dag een kamer aan het zwembad. Het resort "Sea view" is helemaal volgeboekt met Chinese families. Het zwembad puilt uit tot laat in de avond. Veel kinderen en verder voornamelijk vaders die in het water spelen. 's Avonds wordt er voor de grootste groep als afscheid een enorm steamboat feestmaal aangericht. Wij zitten er wat verloren bij met een soepje en een garnalenomelet. En net als elke avond is er vuurwerk. De volgende dag loopt het resort leeg, op ons en een Noors echtpaar na is iedereen vertrokken. Vrijdag zaten er zeker honderd man te steamboaten en vanavond zitten er vier mensen te eten. Maar wij verhuizen naar een huisje bij het strand met elke avond een prachtige zonsondergang en het strand en de zee aan onze voeten. Het is een mooie plek om een paar dagen te blijven. Een paar dagen niets doen, een beetje uitslapen biertje drinken, lekker eten en vroeg naar bed.