We gaan weer op reis

Fietsen van Curaçao naar Bangkok kan natuurlijk niet. Wat wel kan is een maand vakantie, fietsen, de familie en vrienden bezoeken op Curaçao (dit in willekeurige volgorde) om op 14 februari af te reizen naar Hanoi voor onze vierde fietsreis door Zuidoost Azië.

Van Hanoi gaan we naar het noorden van Vietnam, de provincie Cao Bang onder andere om de grootste watervallen van Vietnam te bezoeken bij de grens met China, de meest noordelijke streek van deze reis. Vandaar naar de golf van Tonkin, de Halong Baai en via het centrale bergland en Dalat verder naar het zuiden tot Ho Chi Minh City (Saigon) de meest zuidelijke stad van de reis. Van Ho Chi Minh City gaat het verder naar Cambodja, Phnom Penh en de tempels van Angkor Wat en Angkor Thom bij Siem Reap. Dan naar Thailand en de oude koninklijke hoofdstad van Siam Ayutthaya om te eindigen in Bangkok waarvandaan we 16 mei hopen terug te vliegen naar Nederland. De reis voert deels door streken die we in de winter van 2009 ook hebben bezocht. Maar grote delen waaronder het noorden en midden van Vietnam zijn nieuw. Er is nog veel voor te bereiden voor we op 31 december op het vliegtuig stappen naar Curaçao. Begin februari zijn we even terug om de racefietsen om te wisselen voor de tourfietsen en te pakken voor de Azië-reis.

Ik schrijf 2009 en moet meteen denken aan onze eerste reis naar Turkije waar het flink mis ging en we in het zuiden van Hongarije betrokken raakte bij een ongeluk.

Het is zaterdag 16 mei 2009, 13 april zijn we van huis gegaan met als reisdoel Istanbul. We volgen de Donau. Gisteren zijn we uit Budapest vertrokken richting Kroatië. Ergens zuidelijk van Budapest hebben we de verkeerde weg genomen en daardoor een flink stuk omgereden, na 95 kilometer gaan we op zoek naar een slaapplaats en vinden een hotel bij het stadje Tass. Het hotel ligt aan weg 51 we kunnen er niet eten. In het stadje vinden we een een café waar ze pizza’s verkopen. De volgende morgen doen we inkopen bij de plaatselijke Coop en drinken een kop koffie bij de benzinepomp. We ontbijten op een bankje er tegenover. Om negen uur zitten we op de fiets en vervolgen de reis op weg 51. De weg is smal en slecht de zijkanten zijn kapot gereden, auto’s en vrachtwagens kunnen ons maar moeilijk passeren. Het is ’s ochtends half elf en dan gaat het fout!

Voor mij zie ik in de verte een wit bestelbusje aankomen en er vlak achter een auto die het busje wil passeren, de auto slingert over de weg en passeert het busje. De chauffeur stuurt te veel naar rechts en dreigt de berm in te rijden, stuurt vervolgens veel te scherp naar links en slaat hierdoor over de kop. De auto komt nu in volle vaart over de kop rollend schuin op ons af. Ik zie het gebeuren maar weet niet hoe ik hem zou kunnen ontwijken. Voor mij staat langs de weg een groot bord op twee palen ik denk ”als ik dat bord haal ben ik veilig daar komt hij niet doorheen”. Maar ik haal het bord niet en rijd zo snel als ik kan de berm in en laat mij met fiets en al vallen. Door de vaart rol ik een stukje door, sla mijn armen om mijn hoofd en doe mijn ogen dicht. Het laatste wat ik zie is de mij tegemoet komende over de kop rollende auto. Een schurend geluid van metaal op asfalt en een harde klap. Ik doe mijn ogen open, ik leef nog! De auto ligt op z’n kop nog geen meter naast mij boven op mijn fiets. Er liggen twee mannen in de auto, één hangt met zijn hoofd door de gebroken achterruit en bloedt hevig, het bloed loopt in mijn stuurtas waar hij met zijn hoofd overheen hangt. De andere man beweegt en probeert zich door het kapotte raam van het linker portier naar buiten te wurmen. Ik ga op mijn knieën zitten en probeer de man te helpen maar hij wijst op de hevig bloedende man in de auto en schreeuwt iets tegen mij, ik versta hem niet en pas dan denk ik ”waar is Yvonne, zij reed vlak achter mij”.

Ik sta op en kijk om mij heen een stuk terug ligt Yvonne naast haar fiets in de berm tussen de struiken een meter of tien van de weg. Ook zij zag de auto op ons af komen, heeft naar rechts gestuurd en is door de greppel naast de weg als het ware gelanceerd, over de kop geslagen en een paar meter verderop naast haar fiets in de berm beland. Als ik naar haar toe loop kruipt ze net overeind en gaat in het gras zitten. We kijken elkaar aan en weten niet wat we moeten zeggen. Even verderop ligt de auto op z’n kop boven op mijn fiets met twee bloedende mannen er in, wij zitten in de berm naast Yvonne haar fiets.

De hevig bloedende man kruipt via de kapotte achterruit uit de auto en gaat naast zijn maat die ook zelfstandig uit de auto is gekropen in het gras zitten. Ik dacht dat de man die bloedend met zijn hoofd uit de achterruit hing dood was, dat is dus niet zo, hij blijkt een flinke bloedneus te hebben, de andere man die de chauffeur blijkt te zijn heeft een hoofdwond en zijn linker schouder is uit de kom. Rond de auto liggen de spullen die door de botsing met mijn fiets uit de stuurtas zijn gevlogen. Ik zie mijn paspoort liggen en ga op zoek naar de rest, vind mijn fototoestel dat nog werkt en maak foto’s. Als eerste is een ambulancebroeder aanwezig die zich over de mannen uit de auto ontfermt, dan arriveert een ambulance met twee broeders, gevolgd door de politie de brandweer en een takelauto. Ik moet ze uitleggen dat ik degene ben van de fiets die onder de auto ligt en niets mankeer. Een van de ambulancebroeders komt naar ons toe en vertelt dat de chauffeur en zijn maat allebei ontzettend dronken zijn, de chauffeur nog iets erger dan zijn vriend die naast hem zat. Er wordt ter plaatse bij de beide mannen bloed afgenomen. Ze worden gearresteerd en vertrekken met de ambulance onder begeleiding van een politieman. Wij staan er wat doelloos bij, de weg wordt in beide richtingen afgezet. Een politieman fotografeert en filmt de situatie. De auto wordt weer op zijn wielen gezet en door de takelwagen afgevoerd. Mijn fiets komt met een krom gebogen frame en een gebroken voorwiel onder de auto vandaan, de binnen en buitenbanden zijn doormidden gescheurd de derailleurs zijn verbogen, de stevige Ortliebtassen zijn dubbelgevouwen en de hengsels zijn afgebroken. Kortom alles is kapot de fiets is total loss, onze reis eindigt hier, Istanbul gaan we niet halen dat is duidelijk.

De politie doet technisch onderzoek, de weg is nog steeds afgezet, zowel in de richting Budapest als naar het zuiden ontstaat een lange file. Wij moeten als getuigen worden gehoord maar het wachten is op een tolk. Van de boerderij aan de overkant van de weg worden twee stoelen aangedragen en iemand vraagt of we koffie willen. Het duurt en het duurt. Ik probeer contact te krijgen met de ANWB om te overleggen wat we kunnen doen. Onze fietsreis is ten einde dat is duidelijk maar hoe komen we met één fiets en tien fietstassen vanuit het zuiden van Hongarije thuis?

Als de brandweer is vertrokken en de politie klaar is met het onderzoek wordt de weg vrijgegeven. Wij moeten mee naar het politiebureau om een verklaring af te leggen. De ziekenbroeder van het eerste uur is er nog steeds, nu pas horen we dat hij toevallig aanwezig was. Hij had een vrije dag en was met z’n vriendin Isabelle voor het eerst sinds maanden er met z’n motor op uit. Hij heet Ferry en woont met zijn moeder en vriendin in Apostag twintig kilometer verderop. Hij gaat z’n bestelbus halen, de fietsen en alle bagage worden ingeladen en we rijden achter een van de politieauto’s aan naar het bureau. Zij moeten buiten wachten terwijl wij binnen op de tolk moeten wachten die onze getuigenverklaring in het Engels zal opnemen. In het politiebureau mogen we gebruikmaken van de badkamer van de commissaris om ons wat op te frissen. Na een tijdje komt een van de rechercheurs vragen of we mee willen eten, in het weekend maakt hij altijd een grote pan goulash voor zijn collega’s en er is genoeg voor iedereen. Samen met de politievrouw en -mannen eten we goulash in een kantoortje dat ook als kantine dienst doet. Aan de muur hangen foto’s van een feestje op het politiebureau. De politievrouw en de mannen die nu zo serieus om ons heen zitten staan lachend, zingend en drinkend op de foto’s. Eindelijk is er een tolk Hongaars Engels gevonden. Het is een lerares Engels met een officiële aantekening dat ze als tolk mag optreden. Uitgebreid wordt eerst mijn getuigenverklaring opgenomen, het duurt uren. Uiteindelijk staat alles op papier, is voorgelezen en zijn de handtekeningen geplaatst. Ik ben klaar en mag naar buiten. Nu begint het hele verhaal opnieuw met Yvonne haar getuigenverklaring. Buiten staan Ferry en Isabelle nog steeds te wachten. Ze hebben pizza voor ons gekocht, ik durf niet te zeggen dat we in het bureau al hebben gegeten. Om half zes komt uiteindelijk Yvonne naar buiten. We nemen hartelijk afscheid van iedereen op het politiebureau. Het ongeluk gebeurde vanmorgen om half elf, we waren om half drie op het politiebureau en nu is het half zes. We zijn kapot.

Ferry en Isabelle hebben bedacht dat wij vannacht bij hen blijven slapen, dan zien we morgen wel verder. We stappen in de bestelbus en rijden richting Apostag. De vrienden van Ferry en Isabelle worden gewaarschuwd. Ze hadden vanmiddag met hen afgesproken, daar is dus door het ongeluk niets van gekomen maar ze zijn vast besloten er samen met ons een gezellige avond van te maken. In het huis van Ferry en Isabelle worden we voorgesteld aan Ferry's moeder, een bijzondere oude dame die in een huisje woont dat tegen het grote huis is aangebouwd. Er is gemarineerde kip voor de barbecue en er wordt bier gehaald. Terwijl we eten en drinken worden alle scenario’s doorgenomen die ons mogelijk zouden kunnen helpen. Er wordt een fietsenimporteur gebeld maar die verkoopt alleen goedkope Chinese fietsen. We mogen zo lang blijven logeren als nodig is om een goede fiets te kopen zodat we onze reis kunnen vervolgen. Uiteindelijk spreken we af dat we morgen beslissen hoe we verder gaan. We eten en drinken tot middernacht, de vrienden nemen afscheid, ook oma gaat naar haar huisje en Ferry en Isabelle staan er op dat wij in hun bed slapen en zij op een matras in de kamer.

Voor het eten heeft de moeder van Ferry aan Yvonne haar huisje laten zien. Ze is 82, toen ze 80 werd heeft ze haar grootste wens in vervulling doen gaan. Een rondvlucht boven Budapest, maar niet zo maar een. Ze had vroeger wel eens in een film gezien dat een stuntman in de lucht bovenop een vliegtuig stond. Dat zou zij ook wel eens willen. En het is haar gelukt! Alleen niet staand maar zittend. Er is een stoel bovenop een tweedekker gemonteerd en oma stevig op de stoel vastgebonden. Zo heeft ze boven Budapest een rondvlucht gemaakt. Vanzelfsprekend heeft dat de pers gehaald en ze laat vol trots de foto’s en de krantenknipsels zien. Toen ze 81 werd heeft ze een parachutesprong gemaakt, dat had zij ook altijd al eens willen doen. Kortom een bijzondere en kwieke 82-jarige dame.

Eindelijk liggen we in bed. Ferry en Isabelle komen giechelend uit de badkamer die aan hun slaapkamer grenst waar wij nu dus slapen en wensen ons een rustige nacht. Wij bespreken nog maar een keer de afgelopen dag en besluiten om naar huis te gaan er moet van alles worden geregeld en we hebben absoluut geen zin om deze reis op dit moment voort te zetten. De volgende morgen vertellen we aan Ferry en Isabelle onze beslissing. Na het ontbijt bellen ze de vrienden waar we gisteren de avond mee hebben doorgebracht. Ferry neemt ons mee in zijn auto om de omgeving te laten zien. Oma maakt een overvloedige lunch klaar en uiteindelijk vertrekken we met de vrienden in een kleine colonne, de bestelauto voorop naar Boedapest. Op het station worden kaartjes voor ons gekocht tot de Oostenrijkse grens, we worden met alle tassen in een coupe gezet en de fiets van Yvonne krijgt een plaatsje elders in de trein. Aan de conducteur wordt gevraagd ons te waarschuwen als we bij de grens zijn waar we een kaartje naar Wenen kunnen kopen. Iedereen moet huilen als we afscheid nemen. Onze reis is afgelopen maar we hebben wel hele lieve en aardige mensen ontmoet die ons hebben geholpen, hun huis hebben opengesteld maaltijden voor ons hebben bereid en ons twee dagen hebben begeleid tot we uiteindelijk in de juiste trein richting Oostenrijk zitten.

We hebben ongelofelijk geluk gehad, het scheelde niks of we hadden in het zuiden van Hongarije onder de auto van twee dronken Hongaren ons einde gevonden. In 2010 hebben we de hele reis naar Turkije opnieuw gedaan en afgemaakt van Istanboel zijn we naar Izmir en uiteindelijk naar Çesme gefietst waar we de boot hebben genomen naar Italië. Zie op deze site ”fietsen naar Turkije”