Alor Setar

We fietsen door de meest zuidwestelijke districten van Thailand: Krabi, Trang en Satun op weg naar Maleisië. Enkele honderden kilometers heuvels met rubber- en palmolieplantages door een overwegend moslimgebied. Veel moskeeën en in het hotel ligt het bidschema voor de maand februari. Elke dag wordt er zes keer! gebeden, om half zes de eerste keer. Aan de randen van de plantages staan bananenbomen en kokospalmen. De mannen die de kokosnoten uit de bomen halen worden geassisteerd door apen die ook met ze meerijden op de buddyseat of in de zijspan. Ze hangen een beetje buiten de motor alsof ze met een motorcross mee doen en het lijkt net of ze zeggen "joehoeoeoeoe . . . .lekker keten op de motor!" De kokosnoten hangen hoog in de bomen en apen kunnen fantastisch klimmen, dus een afgerichte aap is een goede hulp voor de mannen.

Het zuidwesten is veel minder dicht bevolkt dan het midden en de oostelijke kuststreek. We fietsen soms veertig tot vijftig kilometer zonder iets tegen te komen waar we kunnen eten. Ook de onderkomens zijn soms weinig aantrekkelijk. Zondag twaalf februari begint in Trang met een lekke achterband, het is erg warm en de heuvels gaan ook vandaag weer vrolijk verder. In Thung Yao in het district Trang is één guesthouse waar we al eerder hebben gelogeerd. We krijgen de sleutel van hokje nummer 15, Yvonne slaat het bed open en kijkt met enige afschuw naar het bed. Zo te zien heeft een beest de laatste tijd in het bed geslapen. Onder het dekje is het hele bed onder gescheten, van boven tot onder honderden keutels. We roepen de baas erbij en hij is het met ons eens hier kunnen we niet in slapen. "Other room! other room! " roept hij, "room number fourteen, no problem, no problem" en we krijgen de sleutel van het naast gelegen hokje met nummer 14. Er is een kleine natte ruimte afgesloten door een metalen deur met een teil water een kraan en een voetstappen WC, dat is toch niet lekker wassen na een vermoeiende dag fietsen. We eten iets in het stadje en drinken nog een biertje op het plaatsje voor de deur. De volgende ochtend ontbijten we met brood, worst, orange juice en koffie dat we de vorige avond bij de minimarkt hebben gekocht en zitten om halfacht op de fiets op weg naar het laatste onderkomen in Thailand aan het strand.

Maar het kan ook anders: van ons onderkomen aan het strand van Pak Bara fietsen we de laatste etappe in Thailand naar Satun en vertrekken de volgende dag vroeg naar de pier waar de boot naar Langkawi Maleisië vertrekt. Alles verloopt soepel, tickets kopen, resterende Thaise Bath omwisselen voor Maleise Ringgit, de douaneafhandeling, de fietsen en alle tassen aan boord brengen en de overtocht in de ijskoude veerboot. We hebben op Langkawi een mooi hotel uitgezocht en als we aankomen dragen twee mannen de fietstassen de trap op zetten die op een deftige kar en vragen of het goed is dat ze de fietsen in de "luggage room" bergen. Ja dat vinden wij geen probleem. De fietsen worden de trap opgedragen en in een afgesloten kamer neergezet. Als we de volgende morgen vertrekken worden de fietstassen van de kamer gehaald, de fietsen voor de ingang van het hotel gezet en terwijl ik afreken krijgt Yvonne de tassen aangereikt om ze op de fietsen te bevestigen. We fietsen opgewekt naar de pier voor de ferry naar Kuala Perlis, de eerste stad in Maleisië. Een vorstelijk verblijf in een heerlijk hotel.

Het eiland Langkawi wordt gebruikt om de grens Thailand - Maleisië te passeren. De andere mogelijkheid is via de bergen, maar daar is verder geen overnachtingsmogelijkheid en het is een moeizame tocht. Via Langkawi gaat het makkelijk, je fietst van Satun, de laatste stad in Thailand tien kilometer naar de pier en gaat met de veerboot naar het Maleisische eiland, in de vertrekhal zit de Thaise douane en in de aankomsthal op Langkawi de Maleisische douane. Je kunt een paar dagen op het eiland blijven, dat taxfree is, meteen de middag veerboot nemen naar het vaste land of zoals wij nu gedaan hebben een dagje in een deftig hotel verblijven.

De veerboot vertrekt de volgende morgen om negen uur van Langkawi en komt vijf kwartier later aan in Kuala Perlis Maleisië. Om half elf zitten we op de fiets richting Alor Setar waar we vannacht logeren. Deze ene keer fiets ik als een krant, ik voel me niet echt lekker en ik kom gewoon niet vooruit. En het stormt dat is nou ook niet bepaald om op te schieten als je wind tegen hebt. Maar Yvonne trapt wel lekker pittig door en schijnt nergens last van te hebben. Na voor mij zeer vermoeiende vijftig kilometers bereiken we eindelijk Alor Setar. We wassen de fietskleren, douchen en eten in een foodcourt om de hoek. Een gezellige avond. Zo'n foodcourt is leuk er zijn vaste klanten, vaak oude mensen die wat kletsen met elkaar thee drinken en eten, er komen vriendengroepjes die na het werk bier drinken en eten en er komen gezinnen die er de avondmaaltijd gebruiken. Als je een biertje besteld wordt dat in een koeler met ijs en twee glazen aan je tafel geserveerd. Het eten is voor Yvonne geen succes, veel te heet, ik vind het wel lekker en Yvonne besteld nog een noedelsoep die niet heet is. Een leuke afsluiting van, na Langkawi, de eerste dag Maleisië. Morgen gaan we verder naar Sungai Petani. Alleen als voor de plaatsnamen zou je hier naar toe gaan!