fietsen door Indonesië, Sumatra 5

Met een busje gaan we de honderdtachtig kilometer de bergen door naar Parapat aan het Toba-meer, centraal in het noorden van Sumatra. Toen we met de Chinese zakenman ontbeten hebben we gelijk het vervoer door de bergen afgesproken. We worden 's ochtends om half negen opgehaald, de fietsen gaan op het dak, alle tassen achter de achterste stoelen en wij op de veel te kleine stoelen in de bus. We vertrekken uiteindelijk om kwart over negen. De eerste vijfenzestig kilometer naar de stad Tarutung in de bergen is nauwelijks te doen. We halen een gemiddelde van iets meer dan twintig kilometer per uur. Over stukken van honderden meters is het wegdek volledig weg, alleen grint en rotsen. Een brugdeel is in z'n geheel in het ravijn gestort, al het verkeer moet over het resterende brugdeel. Op stukken waar het asfalt helemaal weg is, is zand op de stenen gestort, door de regen zijn die stukken veranderd in dikke lagen blubber waar auto's in vast komen te zitten. De weg stijgt snel van zeeniveau naar ruim twaalfhonderd meter. Hier en daar is de vangrail er uitgereden en hangt nog aan een paar bouten in het ravijn te bungelen.

Het tweede deel van de weg is beter en zouden we hebben kunnen fietsen . . . . maar ja, nu zitten we opgevouwen in een busje en liggen de fietsen op het dak. Om half vier komen we in Parapat aan bij het Toba-meer. Het meer is ontstaan na een enorme vulkaanuitbarsting vierenzeventigduizend jaar geleden die wereldwijd verantwoordelijk was voor een "vulkanische winter". Het meer is honderd kilometer lang en dertig breed, ongeveer het IJsselmeer en ligt op ruim negenhonderd meter hoogte omgeven door een kraterwand van twaalfhonderd meter hoog. De plaats Parapat was in de koloniale tijd een Nederlands vakantieoord en wordt nu hoofdzakelijk door Indonesiërs bezocht. De buitenlanders gaan naar het eiland Samosier dat in het meer ligt. Op het eiland woont de Batakstam Toba Batak. Ze bouwen bijzondere huizen met een dak geïnspireerd op kop van een buffel met z'n twee hoorns, een mooie omgekeerde boog met de punten omhoog. Wij hebben een hotel in Parapat besproken, een kamer met een groot balkon aan het meer met uitzicht op de enorme kraterwand en het eiland Samosier. We blijven een paar dagen en gaan het eiland bezoeken.

Als we de volgende dag van het eiland terugkomen gaan we een biertje drinken bij het haventje. Het is een komen en gaan van buitenlandse toeristen. We hebben na Yokyakarta op Java eigenlijk geen westerse toerist meer gezien, maar hier wordt dit "gemis" ruimschoots goedgemaakt. met drommen worden ze door auto's en bussen aangevoerd, rechtstreeks vanuit Medan of vanuit het voormalige orang-oetang opvang- en rehabilitatiecentrum Bohorok en waar je nu nog steeds orang-oetangs kunt bekijken. Iedereen, jong en oud, netjes in vakantiekleding of geheel getatoeëerd met rastahaar tot bijna op de grond, gaan allemaal naar dezelfde toeristische attracties om vervolgens weer snel in een bus te stappen en naar het vliegveld te worden gereden om de volgende attractie te gaan bezichtigen.

De omgeving is weer indrukwekkend als zoveel plaatsen op Sumatra. Ook hier weer veel graven in het land, van een zeer bescheiden perkje met bloemen, wat planten en een bamboe hekje er omheen tot megalomane bouwwerken waarin ruimte is voor de hele familie. Graven in de vorm van een kruis, een traditionele Batak-woning, een miniatuur kerk of fantasie bouwwerken groter dan de woning zelf.

We lummelen een dag, ik maak de fietsen schoon, stel de versnellingen en de remmen bij en voorzie alles weer van olie. We nemen de laatste etappes door naar Medan. Maandag fietsen we van het Toba-meer over de kraterwand en door de bergen naar Siantar aan de voet van de bergen. Vanuit Parapat naar de kraterwand is het flink klimmen, maar vanaf het hoogste punt na ruim elf kilometer gaat het tot in Siantar naar beneden en komen we na eigenlijk een makkelijk ritje bij ons hotel. Hotel Siantar, een oud koloniaal hotel met een beroemde eetzaal die onder andere door Rudie Kousbroek is beschreven en daarna door nog wat anderen die weer zijn gaan kijken of Kousbroek wel gelijk had. Zeer oude glorie, de eetzaal is wel mooi en alle crapauds staan nog in de grote lobby, dezelfde stoelen staan ook buiten op het terrasje bij de kamer en zijn heel erg vies en plakkerig net als de kamer, wel groot maar ook heel vies. Helaas doet het warme water het niet dus zowel 's avonds als 's morgens onder de koude douche. De stad is weer één grote chaos. Na wat moeite vinden we het Simalungun museum gewijd aan de gelijknamige Batak stam die in deze streek woont. Een piepklein museumpje gevestigd in een traditionele paalwoning waar Yvonne wel de zeer steile trap omhoog naar de woning op ging maar er vervolgens niet meer af dorst. Na het register te hebben ingevuld en een kleine donatie gegeven te hebben vertrekken we en storten ons in chaos van de stad.

Een vriendin is een paar weken geleden plotseling ziek geworden, opgenomen in het ziekenhuis en geopereerd. Dat is niet goed gegaan, als we 's middags in het hotel in Siantar terugkomen krijgen we van Louise het bericht dat ze is overleden. We zijn zeer aangedaan en eigenlijk willen we naar huis, maar dat gaan we op zeer korte termijn niet redden. De tickets hebben 10 maart als vaste datum, dus we moeten nieuwe tickets kopen en voor de fietsen want in het buitenland gelden andere regels dan als je je tickets in Nederland koopt en er gaan geen rechtstreekse vluchten vanaf Medan Sumatra naar Amsterdam. je moet eerst naar Jakarta, Kuala Lumpur of Singapore. Kortom we redden het niet en we kunnen vanaf hier niets anders doen dan er aan denken.

Morgen fietsen we naar Medan.