Fietsen door Indonesië, Java 8
Door: Henk de Kruijf
Blijf op de hoogte en volg Hendrik
24 Januari 2013 | Indonesië, Batavia
Van Cirebon is het ongeveer driehonderd kilometer naar Jakarta. We fietsen langs de noordkust van Java via de steden Indramayu, Pomanukan, Karawang en Bekasi. Het zijn saaie tochten, vlak land met honderden kilometers rijstvelden. Zo ver als je kunt kijken rijstvelden. Het waait hard, gedurende de dag steeds harder en geen Noordoost passaatwinden maar gewoon een hele stevige zuidwester dus, wind tegen, nu al drie dagen achtereen. Op weg naar Indramayu komen we een fietsende kinderattractie tegen, een soort bakfiets met een apart trapsysteem waardoor vier dierenfiguren apart van elkaar bewegen, er is ook muziek bij. Moeders komen met hun kleine kinderen naar de attractie en de baas van het spul trapt met een lach de figuren op en neer.
In deze streek is geen alcohol meer te krijgen, drie dagen zonder een biertje aan het einde van een hete fietsdag. Valt toch even tegen. Water, fris, koffie en thee met heel veel suiker.
We zijn vroeg opgestaan omdat we vandaag niet weten waar we kunnen overnachten. De tocht naar de volgende stad is ruim honderdtien kilometer, of het wordt een lange dag of er is onderweg toch nog een hotel. Het waait en het regent. Ik maak een foto van de ondergelopen rijstvelden en ontdek dat ik mijn paspoort niet heb teruggekregen in het hotel. We zijn inmiddels vijfendertig kilometer onderweg. Yvonne blijft bij de fietsen en ik houd een busje aan dat mij terugbrengt naar Indramayu. Daar op een brommer naar het hotel waar de jongen vriendelijk vraagt of ik wil uitchecken. Ja, maar dat had ik al om zeven uur vanochtend gedaan. Terug met de brommer naar het busstation aan het begin van de stad en weer in een busje vijfendertig kilometer naar de plaats waar Yvonne staat te wachten. Om half vijf vinden we na ruim zeventig kilometer fietsen een hotel. Oud en armoedig, in de enorme kamer is alles kapot alleen een schijnwerper aan het plafond geeft licht. Er is geen warm water en de kraan bij het fonteintje is afgesloten. In de tuin zit een zielige aap in een veel te kleine kooi, hij rammelt heel hard aan de tralies. Zijn kooi staat schuin voor onze kamer. Als we buiten koffie zitten te drinken zit hij ons aan te kijken en als het regent zit hij er middenin, geen mogelijkheid om te schuilen. Ook hier worden we niet vrolijk van.
Na een karig ontbijt van nassie met komkommer en kroepoek vertrekken we weer vroeg. Yvonne heeft vannacht diarree gekregen. Gedurende de dag gaat het helemaal mis. Krampen, hoofdpijn, koorts en misselijk. Toch fietsen we nog ruim zeventig kilometer tot we in Karawang een hotel vinden, mogelijk nog ouder en smeriger dan het hotel van vannacht. We zijn lang onderweg geweest vandaag, overal waar een WC was zijn we gestopt en Yvonne wil (terecht) geen meter meer fietsen en alleen nog maar naar bed, ze begint aan haar tweede antibiotica kuur van deze reis. Ik eet nassie met ei en zoete thee in het wel heel eenvoudige restaurant. De volgende dag zoeken we een wat beter hotel op en Yvonne gaat weer naar bed. Gedurende de dag gaat het beter en de diarree stopt. 's Avonds laten we de afgelopen dagen de revue passeren. Yvonne heeft het helemaal gehad met Indonesië en Java in het bijzonder. We trekken inmiddels ruim 1.500 kilometer over Java en het is bijna overal één grote vieze bende, het huisvuil ligt op grote hopen langs de wegen dat je van verre ruikt. Het stinkt! Er is heel veel armoe, mensen die werkelijk helemaal niets hebben. We zien jonge mensen op vuilnisbelten naar eten zoeken, er lopen geheel naakte mannen en soms een vrouw langs de wegen, of met slechts een deel van een broek aan. We hebben naakte mannen in de brandende zon in de modder zien liggen.
Yvonne stelt voor maar naar huis te gaan, ze heeft er geen zin meer in. Dat lijkt mij geen goed idee. Ik ben het wel met haar eens dat dit nu niet is wat we er van verwacht hadden en het zal op Java ook zeker niet beter worden. Het is een volstrekt overbevolkt land, waar de ene mens niets heeft en de andere met zijn dure auto naar de golfclub gaat en een drankje drinkt waar zijn landgenoot een week voor moet werken. We moeten Sumatra nog doen en ik wil de reis afmaken. We zijn er nog niet uit.
Inmiddels zijn we Jakarta voorbij. We zijn door de zuidelijke wijken gefietst, wel heel erg druk maar geen wateroverlast. De stad is enorm. Van oost naar west fietsen we ruim zestig kilometer door de stad. Stel je voor zestig kilometer huizen, straten, krotten, blubber, gebouwen zo groot als paleizen, tolwegen, overlopende kanalen, eetstalletjes, eenmans garagebedrijven die je band maken, je uitlaat repareren of je accu vervangen en miljoenen en miljoenen mensen, anderhalf keer De bevolking van Nederland. We zijn er met z'n tweetjes dwars doorheen gefietst. Toch ook wel een belevenis!
Yvonne is inmiddels weer aardig onder de mensen. We zitten in het uiterste zuidwesten van Jakarta in een mooi Mercure hotel en kijken vanaf de negende etage over de stad uit. Het laatste deel naar Merak waar de ferry naar Sumatra vertrekt fietsen we in twee dagen, we hebben dan 1.700 kilometer over Java gefietst. Als we op Sumatra zijn gaan we eerst ons reisplan maken voor Sumatra en krijgt Yvonne er wellicht ook weer zin in.
In deze streek is geen alcohol meer te krijgen, drie dagen zonder een biertje aan het einde van een hete fietsdag. Valt toch even tegen. Water, fris, koffie en thee met heel veel suiker.
We zijn vroeg opgestaan omdat we vandaag niet weten waar we kunnen overnachten. De tocht naar de volgende stad is ruim honderdtien kilometer, of het wordt een lange dag of er is onderweg toch nog een hotel. Het waait en het regent. Ik maak een foto van de ondergelopen rijstvelden en ontdek dat ik mijn paspoort niet heb teruggekregen in het hotel. We zijn inmiddels vijfendertig kilometer onderweg. Yvonne blijft bij de fietsen en ik houd een busje aan dat mij terugbrengt naar Indramayu. Daar op een brommer naar het hotel waar de jongen vriendelijk vraagt of ik wil uitchecken. Ja, maar dat had ik al om zeven uur vanochtend gedaan. Terug met de brommer naar het busstation aan het begin van de stad en weer in een busje vijfendertig kilometer naar de plaats waar Yvonne staat te wachten. Om half vijf vinden we na ruim zeventig kilometer fietsen een hotel. Oud en armoedig, in de enorme kamer is alles kapot alleen een schijnwerper aan het plafond geeft licht. Er is geen warm water en de kraan bij het fonteintje is afgesloten. In de tuin zit een zielige aap in een veel te kleine kooi, hij rammelt heel hard aan de tralies. Zijn kooi staat schuin voor onze kamer. Als we buiten koffie zitten te drinken zit hij ons aan te kijken en als het regent zit hij er middenin, geen mogelijkheid om te schuilen. Ook hier worden we niet vrolijk van.
Na een karig ontbijt van nassie met komkommer en kroepoek vertrekken we weer vroeg. Yvonne heeft vannacht diarree gekregen. Gedurende de dag gaat het helemaal mis. Krampen, hoofdpijn, koorts en misselijk. Toch fietsen we nog ruim zeventig kilometer tot we in Karawang een hotel vinden, mogelijk nog ouder en smeriger dan het hotel van vannacht. We zijn lang onderweg geweest vandaag, overal waar een WC was zijn we gestopt en Yvonne wil (terecht) geen meter meer fietsen en alleen nog maar naar bed, ze begint aan haar tweede antibiotica kuur van deze reis. Ik eet nassie met ei en zoete thee in het wel heel eenvoudige restaurant. De volgende dag zoeken we een wat beter hotel op en Yvonne gaat weer naar bed. Gedurende de dag gaat het beter en de diarree stopt. 's Avonds laten we de afgelopen dagen de revue passeren. Yvonne heeft het helemaal gehad met Indonesië en Java in het bijzonder. We trekken inmiddels ruim 1.500 kilometer over Java en het is bijna overal één grote vieze bende, het huisvuil ligt op grote hopen langs de wegen dat je van verre ruikt. Het stinkt! Er is heel veel armoe, mensen die werkelijk helemaal niets hebben. We zien jonge mensen op vuilnisbelten naar eten zoeken, er lopen geheel naakte mannen en soms een vrouw langs de wegen, of met slechts een deel van een broek aan. We hebben naakte mannen in de brandende zon in de modder zien liggen.
Yvonne stelt voor maar naar huis te gaan, ze heeft er geen zin meer in. Dat lijkt mij geen goed idee. Ik ben het wel met haar eens dat dit nu niet is wat we er van verwacht hadden en het zal op Java ook zeker niet beter worden. Het is een volstrekt overbevolkt land, waar de ene mens niets heeft en de andere met zijn dure auto naar de golfclub gaat en een drankje drinkt waar zijn landgenoot een week voor moet werken. We moeten Sumatra nog doen en ik wil de reis afmaken. We zijn er nog niet uit.
Inmiddels zijn we Jakarta voorbij. We zijn door de zuidelijke wijken gefietst, wel heel erg druk maar geen wateroverlast. De stad is enorm. Van oost naar west fietsen we ruim zestig kilometer door de stad. Stel je voor zestig kilometer huizen, straten, krotten, blubber, gebouwen zo groot als paleizen, tolwegen, overlopende kanalen, eetstalletjes, eenmans garagebedrijven die je band maken, je uitlaat repareren of je accu vervangen en miljoenen en miljoenen mensen, anderhalf keer De bevolking van Nederland. We zijn er met z'n tweetjes dwars doorheen gefietst. Toch ook wel een belevenis!
Yvonne is inmiddels weer aardig onder de mensen. We zitten in het uiterste zuidwesten van Jakarta in een mooi Mercure hotel en kijken vanaf de negende etage over de stad uit. Het laatste deel naar Merak waar de ferry naar Sumatra vertrekt fietsen we in twee dagen, we hebben dan 1.700 kilometer over Java gefietst. Als we op Sumatra zijn gaan we eerst ons reisplan maken voor Sumatra en krijgt Yvonne er wellicht ook weer zin in.
-
24 Januari 2013 - 18:00
Frans En Magda:
O yvonne wat hebben we met je te doen en als er iets tegenzit, zit alles tegen.
Ga even uitrusten dan kan je weer relativeren en dan weer pop op de pendalen.
Rentenieren valt niet altijd mee maar jullie zijn doorzetters en!!! Alles komt goed.
Lieve groetjes, Frans en Magda
-
24 Januari 2013 - 23:15
Marijke:
Hallo Yvonne en Henk,
Jullie maken ook van alles mee. Het houdt niet op he.
Kan mij voorstellen dat je het op een gegeven moment gehad hebt.
Zeker als je weer ziek bent, en weer geen alcohol.
Hoop dat jullie toch nog van de verdere reis kunt genieten.
Ook wij hebben veel wind op Curacao, maar hoeven niet te fietsen, wel
elke avond lopen. Hebben prima weer en de kids zijn geweest heel gezellig.
Wij zijn aan onze laatste week bezig. Dan weer naar het koude Nederland.
Beterschap en nog gezonde kilometers.
Lieve groetjes Marijke en Peter -
24 Januari 2013 - 23:43
Garry En Piet:
Hallo Yvonne en Henk,
Wat zijn jullie toch dapper, zoveel tegenslag en toch steeds verder gaan. Yvonne wij leven met je mee hoor, wij kunnen het ons voorstellen het even niet meer te zien zitten als je zo ziek bent en geen dak boven je hoofd hebt. Gelukkig dat het nu weer beter met je gaat. Wij kijken uit naar het vervolg van jullie reis.
Groeten Piet en Garry -
25 Januari 2013 - 07:56
Renate De Jong:
Beste Henk en Yvonne,
Vervelende tegenslagen. Ik ben ervan overtuigd, dat de wens terug naar huis maar even gelukkig maakt. Thuis baal je dan en denk je, hmmmm was het echt zo erg om terug te gaan.
Even in wat betere hotels duiken, mits ze er zijn, en goed bijtanken. Die darmbacterieen slopen je lijf en het energielevel is beneden null.
Sterkte en veel moois onderweg
Groet renate -
25 Januari 2013 - 13:13
Rob En Cora:
Henk, luister: Yvonne heeft gewoon gelijk! Wat zij eigenlijk wil zeggen komt erop neer dat je op gevorderde leeftijd alleen reizen in je hoofd moet maken, niet in het eggie. Ook Immanuel Kant kwam niet verder dan de randen van het dorpsplein van Koningsbergen (hij had pleinvrees), maar heeft gigantische reizen in z'n hoofd gemaakt net als Dick Swaab. Wat moet je in zo'n kutland. De Hollanders hebben het indertijd niet voor niks voor gezien gehouden daar. Doet je achterlicht het nog wel? Ik bedoel ik weet niet hoe die smerissen daar zijn, maar je loopt hier zo maar tegen 350 € boete op als je 's nachts je fietsbel even probeert. Nassi schrijf je trouwens met een kleine letter tenzij dat gerecht aan het begin van een zin staat; ik denk dat je in de war bent met Nasi, uitgerekend een woord waarvan je dat niet verwacht. En het is ook pedalen en niet pendalen zoals hierboven ergens geschreven is; ook pendofielen bestaan niet! Als jullie niet lekker naar huis komen, heb het dan gezond, rij voorzichtig en zorg voor wat personeel dat jullie op de been houdt (je laten voorttrekken door regen en wind met van die mooie bamboes, weet ik veel).
Groetjes,
Rob -
26 Januari 2013 - 20:34
Broer Karel En Marianne :
De laatste drie verslagen weer verslonden, mooie, emotionele en krachtige verhalen (met prachtige foto's) over hoe jullie Java hebben bedwongen en dat dan ook nog met alle lichamelijke problemen, 'petje af' hoor!! Lieve zus ik heb heel veel bewondering voor je en ik zou die fiets al tien keer in een klapperboom hebben gehangen, maar ja aan de andere kant, jullie zijn er nu toch, dus probeer nog zoveel mogelijk mee te maken en te genieten. Succes verder, poko, poko, doe voorzichtig, met een stevige abraso, heel veel succes met de voortzetting van jullie reis op Sumatra. Groeten en dikke zoen, Karel & Marianne. -
27 Januari 2013 - 15:27
Chris En Elly:
Hoi doorzetters.
Wat zijn jullie toch bijzondere mensen . Zitten daar zonder een lekker biertje een een lekker glas whisky en toch maar weer doorgaan . Yvonne ,ik heb toch ook een beetje medelij met je . Wil je naar huis en mag je niet !!!Toch maar even doorzetten . Misschien is alles nu weer beter en zie je het weer zitten (op de fiets )Probeer ook nog wat te genieten . Je komt hier waarschijnlijk nooit meer terug. Bedenk dat na het zuur altijd het zoet komt ( wie zei dat ook alweer ?)
Lieve luitjes ,doe voorzichtig en geniet nog van alle mooie dingen die jullie zeker nog tegen komen. Hartelijke groeten Chris en Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
